بررسی تأثیر عصاره هیدروالکلی کافور بر فعالیت آنزیم های کبدی و بافت کبد موش های سوری نر مسموم شده با تیواستامید

سابقه و هدف: متابولیسم بسیاری از داروها و سموم در کبد انجام می شود، در جریان متابولیسم این مواد بسیاری از آن ها باعث ایجاد مسمومیت کبد می شوند، بنابراین شناخت گیاهانی که باعث ایجاد مقاومت کبد در برابر این متابولیت های سمی خواهند شد، حائز اهمیت است. در این مطالعه اثر عصاره کافور بر کبد موش های سوری نر مسموم شده با تیواستامید بررسی شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 30 موش های سوری نر بالغ در 3 گروه 10 تایی استفاده شد. در مرحله اول گروه اول و دوم فقط آب و غذا و گروه سوم کافور با دوز mg /kg8/11 دریافت کردند، سپس از 5 موش در هر گروه خونگیری از قلب به عمل آمد و بافت کبدشان جدا گردید. در مرحله دوم موش های باقیمانده گروه دوم و سوم طی دو روز متوالی با تیواستامید با دوز mg/kg 50 مسموم شدند. نهایتاً خون گیری از قلب موش ها انجام و بافت کبدشان جدا شده و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان دهنده افزایش سطح آنزیم های sgpt وsgot در گروه سوم قبل از تزریق تیواستامید و در گروه دوم بعد از تزریق تیواستامید (001/0< p). می باشد، از طرفی کاهش معنی دار آنزیم sgpt در گروه دوم بعد از تزریق تیو استامید مشاهده شد (05/0< p). در بافت کبد گروه تیمار شده با کافور نسبت به گروه دوم آسیب کم تری مشاهده گردید. استنتاج: با توجه به نزدیک شدن میانگین فعالیت sgpt در گروه تیمار شده با کافور بعد از تزریق تیواستامید به گروه کنترل و همچنین مشاهده آسیب کم تر سلول های بافت کبد در گروه سوم نسبت به گروه دوم می توان به این نتیجه رسید که کافور با دوز مناسب می تواند تأثیر حفاظتی روی کبد داشته باشد. تحقیقات بیش تر جهت استفاده حفاظتی از این ماده در دوزهای متفاوت پیشنهاد می شود.